Άκρα του τάφου...

Άκρα του τάφου σιωπή. Μέσα σ’ αυτή την ακινησία των αντικειμένων της φωτογραφίας επωάζεται η κίνηση, το θαύμα. Γιατί όλα τα πράγματα μοιάζουν κοκκαλωμένα σε μια  συμφωνία να συνυπάρχουν σαν  στατικά. Και όλο και κάτι θ’ αλλάξει θέση, λες κι έχει στοιχειωθεί από κάποιο πνεύμα. Όπως απ’ την στοίβα με τα ρούχα στην πολυθρόνα κάποιο πέφτει. Ή απ’ τα πλυμένα πιάτα κάποιο γκρεμίζεται. Και ο ένοικος του σπιτιού νομίζει πως αυτά γίνονται από την βαρύτητα ή από κάποιον φυσικό νόμο. Στην πραγματικότητα γίνονται από πνοές ψυχών και από παιχνίδια τους στους φαινομενικά άδειους χώρους.