Πυγολαμπίδες.

Σαν κάποιες πυγολαμπίδες πιασμένες σ’ ένα τεράστιο κύκλωμα από ιστούς αραχνών. Ανάβουν οι ετοιμοθάνατες και είναι σβηστές οι νεκρές. Μέχρι να σβήσουν και να φαγωθούν όλες απ’ την αιμοβόρα αράχνη. Ή καμιά φορά τα φώτα της Καλλιθέας που ανάβουν με το λυκόφως και υπάρχει μια χρονική καθυστέρηση σε κάποια απ’ τα ανάμματα. Λες και οι λάμπες δίνουν το σύνθημα η μία απευθυνόμενη στην άλλη. Και μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταξύ τους  συμφωνία άλλες είναι σβηστές και άλλες αναμμένες. Σαν τα κεριά των πιστών  της Ορθοδοξίας στο σκοτεινό Πανάγιο Τάφο που την μια στιγμή φλογίζουν λίγο και την επόμενη μια σαν πυρκαγιά από θεϊκή ενέργεια ίπταται των ανθρώπινων κεφαλών. Κι έπειτα και οι φρυκτωρίες με τηλεγραφήματα από φωτιές στην κορυφή βουνών και λόφων να μεταδίδουν το μήνυμα πως η πτώση της Τροίας συντελεύθηκε. Τέλος σαν σύννεφα που αστράφτουν, ενώ αλλού συσκοτίζονται στο μολύβι τους. Δεν έμεινα στην  βιτρίνα με τους πολυέλαιους που φωτογράφισα. Μα εικάζω πως ή άρπαξαν όλοι φως και έδωσαν φωταψία ή κάηκαν όλοι και έγιναν αόρατοι.