Ηλιόπετρα.

Είναι σαν ένας λαβύρινθος εκεί που είναι το καφέ Ηλιόπετρα. Δεν το έχω πετύχει ποτέ ανοιχτό. Δεν ξέρω αν λειτουργεί. Αλλά να βλέπεις στην αυλή του  αυτή την τοιχογραφία μετά απ’ την περιπλάνηση σε κάτι μικρές στοές  της Καλλιθέας είναι σαν ξέφωτο σε δάσος πυκνοφυτεμένο. Ή εκείνο το ευεργετικό ημίφως που μπορεί να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους.  Να μην είναι πολύ εκτυφλωτικό φως αλλά και ούτε εντελώς ανύπαρκτο. Αυτό το παράθυρο είναι ένας δρόμος για να εμφιλοχωρήσεις μέσα του. Και να τον περπατάς ανακαλώντας τον στην μνήμη σου κάθε φορά σε κουράζει η πόλη. Έχει ποτά να ξεδιψάσεις, μουσική για να λικνιστείς και καθίσματα για να θαυμάσεις τους χορούς των ζευγαριών.