Μέριλιν Μονρόε .

Μια Μέριλιν Μονρόε υπάρχει παντού και στην Ελλάδα. Μια ομορφιά με εγνωσμένες πια τις συναισθηματικές αστάθειες στην ψυχή της. Η Μέριλιν αποσυμβολοποιημένη, χωρίς μύθους και Άντι Γουόρχολ, ένα χαμόγελο θνησιγενές που επιστρέφει στις διαταραχές πίσω απ’ αυτό. Όπου κι αν έβρισκα μια Μέριλιν θα την φωτογράφιζα. Σαν έκπληξη το αντάμωμα μας σ’ ένα παρατημένο μαγαζί κάπου στην γειτονιά μου. Σπαραξικάρδια αντίφαση να επιμένεις να χαμογελάς όντας βαθιά μελαγχολική φύση. Η ομορφιά της Μέριλιν μοιάζει με διηθητικό προπέτασμα για να φτάσει κανείς στο θλιμμένο βλέμμα της. Που ήταν χαρούμενο ώσπου έγινε γνωστό το άγνωρο ιστορικό των καταθλίψεων της και άλλαξε σε όλες τις απεικονίσεις της μέσα στην ιστορία των φωτογραφιών με ανθρώπους μύθους. Γιατί η γνώση επηρεάζει το βλέμμα μας και κάποιος δεν βλέπει ποτέ με αδέσμευτη από προθέσεις ματιά. Είναι όπως όταν πεθαίνει κάποιος και σ’ όλες τις φωτογραφίες του αλλάζει και μοιάζει και σ’ αυτές νεκρός ανάμεσα μας. Η Μέριλιν στις διαδρομές μας των λυπημένων όλου του κόσμου είναι μια παρηγοριά.