Ο Πύργος του Κάφκα.

Πέρασα χθες απ’ αυτό το κτήριο αλλά έμοιαζε απροσπέλαστο. Δεν μπόρεσα να παρεισφρήσω στα ενδότερα. Μάλλον ξενοδοχείο  ή και Airbnb. Ίσως θεματικά καταλύματα με φόντο το μαύρο. Θυμάμαι το σπίτι ενός φίλου που είχε στους τοίχους του ταριχευμένες νυχτερίδες.   Κι ενός άλλου με σκοτεινούς πίνακες της Έλενας Ναβροζίδου. Θα μου ήταν ταιριαστές με το κτήριο στην φωτογραφία διακοσμήσεις με διακοσμητές εργαζόμενους σε γραφεία κηδειών.   Για κάποιον χρόνο περισσότερο των  μερικών δευτερολέπτων  σκέφτηκα τον Πύργο του Κάφκα και τον πρωταγωνιστή χωρομέτρη. Τις απονενοημένες του προσπάθειες να απαλύνει το άγχος του απ’ την γραφειοκρατική κοινωνία της περιοχής. Αυτό το κτήριο πετάγεται με προπέτεια ανάμεσα στα άλλα κτήρια της λεωφόρου Θησέως της Καλλιθέας. Είναι μια σφήνα μαύρου στα υπόλοιπα οικοδομήματα με τις ομοιόμορφες προσόψεις. Δεν αποζητά. Δηλώνει παρόν στις ζωές μας. Φαντάζει τόσο υποβλητικό και επιβλητικό για την δική μου αισθητική. Μα βλάσφημο, για την αντίστοιχη των πολλών.