Εσκέιπ ρουμ.

Αν η Καλλιθέα είναι ένα τεράστιο Escape Room αυτή θα ήταν η πόρτα της εξόδου. Για  τους φτωχούς κατοίκους μιας πόλης, ακόμη και η πόρτα να ήταν ανοιχτή και όχι αμπαρωμένη όπως αυτή της φωτογραφίας, θα ήταν πολύ δύσκολο να διασκελίσουν το κατώφλι της. Θα ήταν πολύ δύσκολο να βρουν τους αριθμητικούς συνδυασμούς για να ξεκλειδώσουν το κλείδωμα της. Αλλά και ανοιχτή να ήταν καμιά υπόσχεση ελευθερίας δεν διαφαίνεται απ’ το πρώτο θέαμα στην πέρα μεριά της. Η φτώχια μου έμαθε να δουλεύω εντός των ορίων της Καλλιθέας. Και οι γρίφοι που πρέπει να λύσω για να μπορέσω ν’ ανοίξω την στιβαρή ετούτη πόρτα είναι  οι πιο δυσεπίλυτοι ανάμεσα σε όσους έχω συναντήσει στην ζωή μου.     Η Αόρατη Καλλιθέα είναι ανεξάντλητη, ο άνεμος τοποθετεί τα πράγματα διαφορετικά στο χώμα, οι άνθρωποι πετάνε καινούργια τιμαλφή σκουπίδια στους κάδους απορριμμάτων. Τα ανήσυχα νιάτα δίνουν άλλες γραφές με γκράφιτι κάθε βράδυ στους τοίχους και τα φαντάσματα στολίζουν ό,τι δεν παρακολουθεί ο ανυποψίαστος διαβάτης κάθε ξημέρωμα τα παλιά σπίτια με νέες διακοσμήσεις. Όλος ο αόρατος κόσμος της πόλης είναι σε μια κατάσταση διαρκούς ανανέωσης. Κι ας είναι παλιά τα υλικά του. Η Αόρατη Καλλιθέα είναι ένας υπέροχο προαυλισμός.