Η ομορφιά πάντα θα ξενίζει μέσα στην ασχήμια.

Η ομορφιά πάντα θα ξενίζει μέσα στην ασχήμια. Ακόμη και η αλλιώτικη ασχήμια μέσα στην πόλη μού  φαντάζει όμορφη. Ώστε η ομορφιά δεν είναι η συμβατική εκείνη όψη των  υπέροχων πραγμάτων. Ομορφιά είναι και κάτι πολύ εκκεντρικό ακόμη και όταν αυτό ανήκει στην αισθητική του τερατόμορφου. Οι στάσεις που κάνω σε σημεία και θεάματα στην Καλλιθέα είναι επιλεγμένες γιατί ανήκουν στην αισθητική του ανοίκειου. Του μοναδικού. Με γοητεύουν όλες οι συχνότητες του φωτός, απ’ την απόλυτη έλλειψη του μέχρι και το ανέσπερο φως του θεϊκού. Και μάλιστα εμμένω σε απολύτως νοσηρές εικόνες. Εξάλλου ο νεορομαντισμός συνδέει άμεσα το νοσηρό με πιο αποκλίνουσες απ’ τον κανόνα των ομορφιών περιπτώσεις γοητευτικών όψεων. Αυτές οι πανέμορφες λιπόσαρκες γυναίκες της φωτογραφίας,  συλφίδες αερικά που πιο πολύ παραπέμπουν σε χορευτική κίνηση ή αιώρηση πάνω στις κούνιες -για να κυριολεκτήσω. Εδώ δεν νοιάζουν τόσο οι στατικές σχεδόν απισχνασμένες γυναικείες μορφές, όσο η εντύπωση πως αυτές κινούνται, πετάνε, μετεωρίζονται και συνάμα ισορροπούν.