Κουρτίνα.

Η κουρτίνα ανάερο χέρι που ήθελε να  με θωπεύσει. Γι’ αυτό μας αρέσουν οι κουρτίνες που ανεμίζουν. Αναπολούμε τα χαρίεντα χέρια μιας ιδανικής μητέρας που άπλωνε αγκαλιές για να μας χωρέσει μέσα της.  Και όμως αναπολώ ενώ δεν είχα ποτέ μια τέτοια μητέρα. Η κουρτίνα  είναι απ’ τις ελάχιστες τρυφερότητες που μας δίνονται χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα. Περιμένουν τον άνεμο για να ζωντανέψουν. Όλοι έχουμε ξεχαστεί σε κάποιο παρατεταμένο μας κοίταγμα πάνω τους. Λες και ψάχνουμε να αποκωδικοποιήσουμε τις χορογραφίες τους ή  η να ακούσουμε την φωνή τους όταν το θυελλώδες λυσσομάνημα κάνει τις πτυχές τους να κουρταλούν η μια πάνω στην άλλη ή όλες μαζί πάνω σε αλουμινένια παραθυρόφυλλα.