Ήταν κλειστά .

Ήταν κλειστά , μόνο με σιδεριές δεν είχαν καρφώσει αυτή την δίφυλλη πόρτα. Κάτι που έκλεισε. Ένα θέατρο, ένας κινηματογράφος; Εικάζω απ’ την αρχιτεκτονική πως ήταν κάποια σκηνή πολιτισμού, έχοντας και την εμπειρία της χωροταξίας ολόκληρου του οικοδομήματος. Απλά σαν βίαιο τούτο το σφράγισμα των μερών της πόρτας. Για να μην μπει κανείς μέσα ή να μην βγει κάτι που δεν πρέπει να αναμειχθεί με το πλήθος.  Μάλλον μια πόρτα που θέλει να σ’ αφήσει απ’ έξω. Πολλές τέτοιες πόρτες και πολλά παράθυρα. Και ο κλειδοκράτορας ποιός είναι, από που παίρνει άδεια κανείς για να μπω στα κτήρια τα παλιά; Τί έχει μανταλωθεί εκεί μέσα; Για ποιους λόγους οι βαβούρες στους ρημαγμένους χώρους να καθίστανται εγκάθειρκτες και  καταδικασμένες από  ανθρώπους; Θυμάμαι κάτι βιτρίνες παλιές με μύγες και πεταλούδες νεκρές στην βάση των τζαμιών τους. Και ιστούς αράχνης σε μαγαζιά ακόμη ανοιχτά και παραμελημένα. Κι αυτό το κτήριο μαυσωλείο περιστεριών, εντόμων, τρωκτικών ή ίσως και μιας γάτας. Θέλω να μπω μέσα του κι αυτή η πόρτα δεν μ’ αφήνει.