ήταν σκοτάδι μέσα μου και έξω.

Τα ερημωμένα κτήρια, που με αδιάπτωτη υπομονή παραμένουν όρθια, προσωπικά πιστεύω κρατημένα (σαν έκπτωτα και αγέρωχα συνάμα) απ’ τις τεράστιες ρίζες παρακείμενων δυσθεώρητων δέντρων, έχουν αποθηκεύσει τις ζωτικές ενέργειες των προηγούμενων ενοίκων τους. Τις έχουν καταγράψει και αναπέμπουν τις εικόνες (όσων αυτοί οι άνθρωποι έζησαν) άλλοτε σαν σιγαλό ρεύμα κάποιου μικρού ανέμου, άλλες φορές σαν του φαντάσματος κλαυθμηρισμό και άλλες σαν μια ενέργεια απώθησης των ζωντανών, σαν να ενσταλάζουν σε αυτούς τους τελευταίους ένα δέος καταδιωκτικό. Και είναι αυτή η ενέργεια αποπομπής που μας κάνει να τα βαφτίζουμε «στοιχειωμένα». Θέλησα με τον φωτογραφικό μου φακό να απαθανατίσω όσο περισσότερα τέτοια κτίσματα ξέρω πως υπάρχουν στο νησί του οποίου είμαι ο ευλογημένος. Και όλα μου φανέρωσαν την πιο μυστική τους αύρα.