το κόκκινο σχολείο.

Όπου υπάρχει εγκατάλειψη φυτρώνουν αγριόχορτα και λουλούδια. Από κοσμική συμπάθεια όταν η χτιστή πέτρα και το σφυρήλατο σίδερο επιστρέφουν στην φύση γίνονται πάλι βράχος και ορυκτό μέταλλο. Στο τραπέζι που βλέπεις κάπου σε κάτι ξεχασμένα υπόγεια της Καλλιθέας  γιατί ενίοτε το βλέμμα του ανθρώπου γίνεται ανασκαφέας μια αρχαιολογίας του βραχέως παρελθόντος. Ο καταναλωτισμός πετάει στα σκουπίδια πράγματα φθαρμένα, ρούχα πολυφορεμένα, παιχνίδια πολυπαιγμένα. Ο καταναλωτής  είναι ο εκτιμητής των υλικών απ’ τα οποία φτιάχνεται η εφήμερη ζωή του. Τα καθιστά μνημεία γρήγορα, ένα κινητό με ραγισμένη οθόνη, έχει ήδη ενδιαφέρον για την παλαιότητά του.  Τα παλιά σπίτια με τα παλουκωμένα παραθυρόφυλλα, τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες σαν οι βρικόλακες που καίγονται απ’ το φως. Αναρωτιέμαι τί είδους ανίερος σεβασμός σφραγίζει αιώνια στο ανήλιαγο αυτά τα ρημάδια.