χρυσοκίτρινο.

Μ’ αρέσει η Αθήνα και η φαινομενική δυστοπία εντός αυτής. Λυκοφιλίες με το σκότος. Ή μήπως  μια απλή αναγνώριση του φυσικού περιβάλλοντος της αβύσσου που είναι  για κάποιους γκόθικ τύπους εξ ημών το υπαρξιακό συμφυές μας ; Εμείς , τα παιδιά της νύχτας, που σεμνυνόμαστε για το θηλύκωμα μας πάνω της. Που δεν βλέπουμε φως αλλά λάμψεις σε χρυσοκίτρινο χρώμα. Αυτές οι χρυσοκίτρινες ανταύγειες στο αστικό μούχρωμα είναι που υπαινίσσονται την παντοκρατορία του σκότους.  Γιατί η πόλη και η Καλλιθέα μας είναι τσιμέντο παντού και χάος από ρυπάνσεις. Ή και αν δεν είναι, εγώ διαλέγω  την αόρατη και μυστική πλευρά της Καλλιθέας. Είμαι εκεί που είναι οι βρικόλακες της Ανν Ράις - στο φάσμα του βλάσφημου και του αοράτου. Βλέπουμε νεκροταφεία εκεί που οι άλλοι βλέπουν έξαρση ζωής. Τελικά, Σύλβια και Mr. Bright, όλη η πόλη από κάτω είναι αρχαία μνήματα;  Εσύ, που έχεις τον βραδινό ουρανό για ομογάλακτο αδέρφι σου, με καταλαβαίνεις.