χιονάνθρωπος.

Αν αρχίσει κανείς να βλέπει τις πολυκατοικίες της Καλλιθέας με βλέμμα που να διαπερνά την  θαρρείς ολοκληρωτικά τσιμεντένια τους όψη, έρχεται αντιμέτωπος με μικρές ανθρώπινες συνθέσεις κολλάζ, σαν μικροί κήποι στα μπαλκόνια, σαν ψυχεδελικά τοπία  φτιαγμένα με ονειροπαγίδες, κουδουνίστρες και αποξηραμένες κολοκύθες και σαν πιο creepy μελαγχολικές δημιουργίες.  Ένας χιονάνθρωπος πάνω σ’ ένα τοίχο μαζί με ένα σπιτάκι  με ψεύτικο χιόνι  στολισμένο, ποιος ξέρει από  ποια Χριστούγεννα παρατημένα εκεί πέρα.  Είναι εκείνες οι χαρές που προσπαθήσαμε να ιδιοποιηθούμε αλλά φτάσαμε μέχρι τα μισά. Ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος μιας μικρής πόλης που ποτέ δεν την ξεστόλισαν. Οι ξεχασμένες  φάτνες  σε κεντρικές πλατείες χωριών. Όλα αυτά σαν ανάμνηση μια γιορτής που για κάποιο λόγο έμεινε κοκκαλωμένη, όπως ο γάμος της Μις Χάβισαν  που δεν έγινε ποτέ στις Μεγάλες Προσδοκίες του Ντίκενς και το γαμήλιο τραπέζι παγωμένο να θυμίζει ότι κάποια ευωχία  υπήρξε  εν τέλει μόνο ως τραγωδία. Χριστούγεννα που δεν τα ζήσαμε ποτέ, κι έμειναν ανέγγιχτα στον τοίχο, ένοικοι και ιδιοκτήτες ράκη στοιβάζουμε χωρίς ποτέ να ελαφρύνουμε τους χώρους μας. Εθισμοί κατανάλωσης που δεν έφεραν σε κανέναν μας ποτέ κάποια χαρά.