ΙΚΑ Καλλιθέας.

Είχα κάτσει σ’ αυτό το παγκάκι γιατί είχε στον ορίζοντα του παρκαρισμένα αυτοκίνητα, η  ηχορύπανση ήταν οξεία και η σκόνη  το έζωνε από παντού.  Μου άρεσε  που δεν έβλεπα τίποτα και  κανείς δεν με έβλεπε. Μόνο μια υπάλληλος του ΙΚΑ στην οδό Δαβάκη  της Καλλιθέας με είδε  θαρρείς με  αποτροπαϊκό κοίταγμα. Εκεί μέσα σ’ αυτή την τεχνητή κόγχη να κάθεσαι σαν μια ύπαρξη ορατή και μαζί αδιευκρίνιστη. Σαν ο Μέλμοθ, ο Μαλντορόρ, σαν οποιοσδήποτε σκοτεινός ήρωας, άνθρωπος αλλά με αψηλάφητη μορφή. Κάτι που όλοι αποφεύγουν αλλά η αυτόνομη όραση τους σαρώνει και εντοπίζει ως αναπάντεχη σκιά.  Ένα φόβητρό αλλά στην πραγματικότητα ένας φοβισμένος που  θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο.