Σκακιέρα.

Κάπου στον Ιλισό στο κομμάτι του που διασχίζει την Καλλιθέα. Θύρα 13 έγραφε πάνω στο παγκάκι. Ο άσσος δεν φαίνεται καλά. Ένα παγκάκι/εξέδρα/θρόνος/ύψωμα για να βλέπει κανείς παρτίδες από σκάκι. Σαν Ξέρξης απ’ το όρος Αιγάλεω να κατοπτεύεις ναυμαχίες Σαλαμίνος.  Μόνο που ποτέ αυτή η σκακιέρα δεν είδε αξιωματικούς και ίππους και πιόνια. Δεν είδε αγώνες, γιατί κι εσύ δεν έδωσες ποτέ. Φυγομαχείς, φυγομαχείς, φυγομαχείς και η ζωή σε ξέβρασε στην πιο ανίκητη μάχη της ανθρώπινης ιστορίας. Την μάχη με τον εαυτό σου.  Και η ζωή σε έκανε άστεγο, σεξεργάτη, ημιπάρανομο φτωχοδιάβολο, εκπεσόντα άγγελο, απομονωμένο μεταχμιακό. Η φαινομενική ευθυνοφοβία που σε έκανε στο τέλος εσένα τον από γεννησιμιού σου ευάλωτο να αίρεις τον σταυρό και την αμαρτία του κόσμου. Γιατί, δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό/έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ/ στην κόχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. Και για όλα αυτά εγώ σ’ έκανα άγιο.