επιπλάδικο.

Παρατηρούσα αυτή την  φωτογραφία με την σκάλα χθες το βράδυ. Δεν έβλεπα τα άλλα απαθανατισμένα σημεία του χώρου. Μόνο την σκάλα και σαν υπόσχεση απόσυρσης κι έπειτα ησυχίας. Ο τελευταίος ήχος που θ’ αφήσω πίσω μου θα είναι το σκάσιμο των σκλήθρων πάνω στα επενδυμένα με ξύλο σκαλοπάτια.  Ο φίλος, φοιτητής πριν πενήντα  χρόνια στην Ευρώπη,  έκανε σεάνς με τους  συμφοιτητές του γύρω από ένα τραπέζι που είχε πάνω του ένα ποτήρι. Καλούσαν πνεύματα νεκρών, κι εκείνος -ο φίλος- ένιωθε την παρουσία τους. Έπειτα πρόσεξα στην εικόνα μου την ταμπέλα για την ύπαρξη επίπλων στον πρώτο όροφο. Πριν ξαναδώ τον φίλο στο στέκι καφέ  μας (Στάνη) στην Ομόνοια θέλω να αυτοκτονήσω σ’ αυτό το  δωμάτιο με τα έπιπλα στ’ οποίο οδηγούν οι άραχλες σκάλες. Θα έχει σίγουρα καρέκλα για να πατήσω πάνω της , να περάσω την θηλιά και μετά να την κλωτσήσω. Άλλωστε τί επιπλάδικο θα ήταν; Θα με βρουν σκελετό έπειτα από χρόνια σε μια ανακαίνιση τούτου εδώ του χώρου. Κανείς δεν ξέρει σε ποιον μυστικό δρόμο είναι της Καλλιθέας.  Κι ο φίλος που τώρα θα διαβάζει τούτο θα τα λέμε πια για πάντα στις μοναχικές σεάνς του.