φεγγάρι.

Θυμάσαι, Γιώργο,  που με έπαιρνες τηλέφωνο για να μ’ ενημερώσεις ότι έχει πανσέληνο και να προσέχω τους θυμούς μου; Τότε που τα υγρά μέσα μου και η μέλαινα χολή ανέβαιναν πάνω και αιμάτωναν όλη μου την ύπαρξη; Μια υπεραιμάτωση εκλυμένη και αναστατωμένη απ’ την  βαρυτική δύναμη της σελήνης.   Δεν χρειαζόταν φίλε μου, όταν τα μάτια μου λάμπουν απ’ την αψίκορη ανεμοθύελλα μέσα μου, ξέρω ότι ο προσωπικός μου δορυφόρος, το φεγγάρι εννοώ, είναι στην φάση της γέμισής του. Και βγαίνω  στο μπαλκόνι για να επαληθεύσω και να το  ευχαριστήσω γιατί αυτοί οι θυμοί είναι ένα μεγάλο κομμάτι της μαθητείας μου στην ασκητική του πόνου.

Ή όταν είμαστε παιδιά οι άνθρωποι, που περπατάμε και βλέπουμε το φεγγάρι και νιώθουμε πως μας ακολουθεί κι αυτό. Μια παιδική αλήθεια πως το φεγγάρι τρέχει μαζί μας, περπατάει μαζί μας, ξεκουράζεται μαζί μας.