Marcel Duchamp.

Υπάρχει μια αναζήτηση ειρήνης στα βίαια ξεσπάσματα των ανθρώπινων συμπεριφορών. Υπάρχουν σκοτάδια στα φωτεινά των ανθρώπων και λάμψεις μες στις κολάσεις τους.  Η ψυχή είναι φάσμα απ’ την άβυσσο έως τον ουρανό. Η ψυχή είναι  ουρανομήκης απ’ το μαύρο χάος  ως την ζωή και απ’ την ζωή ως το γαλάζιο. Ο  άνθρωπος ξέρει πως μπορεί να μείνει σκοτεινός και ρέπει απονενοημένα να γίνει μεγαλύτερος απ’ το προπατορικό αμάρτημα. Αλλά όλα αυτά ως σχήμα λόγου. Δεν είναι πτωτικός ο άνθρωπος. Δεν είναι δίπολο. Είναι αενάως κινούμενος  και ευτυχισμένος αυτός που σαγηνεύτηκε απ’ την μαγεία των βυθών του. Εκεί που  πέφτουν στα χώματα και τα κόπρανα οι άνθρωποι, εκεί ξεκινάνε να αγαπάνε. Εκεί μαθαίνουν πως ψηλά είναι ο στόχος, γιατί ο μόνος τρόπος να δουν απ’ τα βάθη της πτώσης τους είναι να στρέψουν το βλέμμα τους επάνω. Είναι σαν την λεκάνη της φωτογραφίας όταν πέφτει ο άνθρωπος και είναι ανθοφορία το κοίταγμα του προς τον ουρανό. Όσες λεκάνες και αν υπάρχουν το τέλος τους είναι ανθοφορία.