κενοτάφιο.

Βρήκα σ’ ένα ημιυπόγειο ένα δωμάτιο μόνο του, εγκαταλελειμμένο, σαν λευκό κελί,  μ’ έναν φεγγίτη για να φεύγει η απελπισία. Ένα κενοτάφιο. Αν με ρωτήσετε πού το βρήκα μέσα σε όλη την Καλλιθέα, δεν θυμάμαι. Αλλά αποφάσισα την ώρα που εκστατικός θα κοιτάζω την φωτογραφία να θυμάμαι τους δικούς μου νεκρούς ή και τους ζωντανούς, που ζώντας στο μεταίχμιο, είναι νεκροί για κάποιους.  Αυτό το κενοτάφιο στην μνήμη των πεσόντων μας. Να πω λοιπόν για την Μπέλα,  την Μορένα, τον Χόσνι, τον Ντίμη.   Τον Ντοστογιέφσκι της Καλλιθέας, την κυρία Αντριάννα, τον αυτιστικό Γιάννη και την Φωτεινή. Γι’ αυτούς που ύψωσαν ανάστημα ενδεδυμένοι τον ζουρλομανδύα σε εποχές περασμένες και αγωνίστηκαν για την διαφορετικότητα.  Ο Φιλύρας. Ο Μητσάκης που γυμνός  υποδέχονταν τους επισκέπτες του. Ο Βιζυηνός ο απολογητής της αξιοπρέπειας έναντι του συφιλιδικού στίγματος και όλων των επερχόμενων στιγμάτων. Κι ο Ζάρκος που είχε μια γλυκάδα μέσα στην φαινομενικά αψιά γραφή του. Και τελευταίος ο Μιχάλης ο Αργεντινός που ξέρω πως θα ήθελε σαν διαθήκη επιθυμία του ν’ απιθώσω μες στον χώρο το άψυχο του σώμα.