χρώματα/αόρατη καλλιθέα.

Από τότε που είδα σε μια ταινία αίμα πάνω  σε παγωμένο χιόνι κατάλαβα την αξία του χρώματος. Το χρώμα μ’ αρέσει σαν αναβλύζον ακρυλικό υλικό. Ή να το νιώθω όπως το πορτοκαλί της λάβας μέσα στα ποτάμια στάχτης. Όπως το πράσινο φως απ’ τον βιοφωσφορισμό της πυγολαμπίδας. Το χρώμα πρέπει να το νιώθουμε σαν μια εκθαμβωτική ασυνέχεια στην παλέτα της πόλης, της γειτονιάς…εν προκειμένω της Καλλιθέας. Αν το χρώμα δεν μοιάζει να ακτινοβολεί, να εξακτινώνεται πέρα απ’ τα όρια της ύπαρξης του, τότε  δεν είναι χρώμα. Είναι μουντάδα.  Θέλω να νιώθω το χρώμα όπως τα χρώματα των ψαριών ενός ενυδρείου.

Βρήκα μια γκαλερί κάπου στην Καλλιθέα, αρκετά τακτοποιημένη για να είναι οριστικά κλειστή αλλά σίγουρα  πολύ λιτή και σαν πρόχειρη για να είναι απολύτως ενεργή. Τα εκθέματα στους τοίχους της, τα έβλεπα μέσα απ’ τις τζαμαρίες της γκαλερί, θύμισαν έντονα τότε που στάθηκα μπροστά στο ενυδρείο μιας ψαροταβέρνας στη Κω. Τα ενυδρεία  με ψάρια είναι για το φανταστικό μου μουσείο απ’ τα πιο όμορφα για το μάτι μου θεάματα.