αόρατη Καλλιθέα.

Παράθυρα κλεισμένα για δεκαετίες. Αυτά τα σπίτια, που ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να δούμε το σκονισμένο εσωτερικό τους, φανταζόμαστε πως σ’ αυτό (το εσωτερικό) μπορεί να είναι έως και η λύση σε  όλα μας τα προβλήματα, πως το ανείδωτο σαλόνι πίσω απ’ τα κλειδαμπαρωμένα ξύλινα παραθυρόφυλλα είναι το πιο καθοριστικής σημασίας θέαμα της ζωής μας. Ας μην ανοίξουν ποτέ αυτά τα σπίτια για να μην διαψεύσουν ποτέ τις υποσχέσεις που μας δίνουν για την ομορφιά των αθέατων χώρων τους. Να τα κοιτάμε σαν βέβαιοι ότι το υποβλητικό τους σφράγισμα κρύβει μια εξίσου κατανυκτική και στιβαρή σε φαντασμαγορία ημιφωτισμένη μεριά.  Το κοριτσάκι -τυπωμένο- στην σχολική τσάντα επάνω, η επαλήθευση και ο φύλακας για όσα εκεί μέσα στο απροσπέλαστο σπίτι, πίσω απ’ τα  φαινομενικά βίαια παράθυρα  είναι κάτι πολύτιμο. Είναι η ελπίδα.