αόρατη Καλλιθέα.

Τα έλεγα με την Μαρία, πόσοι άνθρωποι μέσα στα χρόνια κοντοστέκονται στα κάτοπτρα εκεί έξω και φτιάχνονται, μακιγιάρονται, χτενίζουν τα μαλλιά τους αφήνουν στο γυαλί το ενεργειακό τους αποτύπωμα. Και από την κουβέντα της Μαρίας πήγα στα μνημεία της Ελλάδας, τα αρχαία χαλάσματα που πάνω τους στέκονται, φιλιούνται στα παλιά της κάστρα, ξεκουράζονται σε αρχαίους πεσμένους κίονες χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι.  Προχθές που πέρασα απ’ τους καθρέφτες της φωτογραφίας δεν με είδα. Αλλά είδα από μέσα τους να κοιτάζουν άνθρωποι με ρούχα από περασμένων χρόνων μόδες.