θαύμα.

Όρθιες οι εικόνες μέσα στον εγκαταλελειμμένο πρώην εμπορικό χώρο και στις αντανακλάσεις στα άδεια τζάμια του. Λες και σκηνοθέτησε κάποιος να μείνουν και να στέκουν εκεί που τοποθετήθηκαν αρχικά. Το όνειρο όμως του όποιου ιδιοκτήτη είχε άσχημο τέλος. Αλλά πιο δίπλα κάτι σαν κάρτα με νησί και κύματα. Πούθε έρχεται αυτή η πλωτή ομορφιά και που να ταξιδεύει πια μέσα μου. Και ένα ρολόι σαν τα λιωμένα ρολόγια του Νταλί. Που για μένα δεν είναι παρά σύμβολα του χαλασμένου ρολογιού που σταματά να μετρά. Όπως το ρολόι στον τοίχο μου, δεν του βάζω καινούργιες μπαταρίες.  Δεν ξέρω, μερικές φορές βυθισμένος στον εσωτερικό μου κόσμο, μοτίβο ζωής, μοιάζω σαν ένα σταματημένο ρολόι. Οι ώρες μου είναι η ώρα της θλίψης. Ο μεγαλύτερος σταθμός και στασιμότητα στην ζωή μου.