σκάλες.

Αυτές οι σκάλες δίπλα στις σκάλες πάνω σε σκάλες μοιάζουν με μετέωρο λαβύρινθο. Σαν τις σκάλες του εικαστικού Escher, χάνεται το βλέμμα μου εντός τους, και ο θεατής τους νομίζει πως περιπλέκονται μεταξύ τους αξεδιάλυτα. Αν τούτες οι σκάλες χάνονται και η αφετηρία τους βρίσκεται στο πουθενά , το τέρμα τους παντού, ίσως να είναι μαύρες τρύπες, σκουληκότρυπες και θεωρίες των χορδών από την κβαντική φυσική. Απ’ την στιγμή που όλα είναι απροσδιόριστα, όλα ανοίγονται μπροστά μας σαν άπειρες επιλογές απ' τις οποίες καλούμαστε ν' ανέβουμε εκείνη που δίνει ένα ξέφωτο, ένα έρεβος, μια χορτολιβαδική έκταση, το άγχος μας, την σύγχυσή μας και ακόμη λεπτότερες έννοιες.