Το βιβλίο Ορατή Σαν Αόρατη.

Η Ζατέλη είχε πει πως «αν δεν στοιχειώσεις άνθρωπο, βιβλίο δεν στεριώνει». Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τί σημαίνει αυτή η ρήση. Για ‘μένα σημαίνει πως αν το βιβλίο δεν πάρει χώρο στον ψυχικό χώρο ενός αναγνώστη, έχει αποτύχει το σκοπό του. Τα βιβλία της Ζατέλη είναι καθηλωτικά. Γητευτές… σε υπνωτίζουν, ενοφθαλμίζοντας  σε, σαν και θαρρείς πως πρόκειται για δικά σου βιώματα, με τα βιώματα των ηρώων τους. Στο τελευταίο της βιβλίο Ορατή Σαν Αόρατη η συγγραφέας είναι πιο μάγισσα από ποτέ. Μιλάει για στοιχειά και στοιχειωμένα και η καταληψία μας απ’ τα κοιτάγματα της είναι διπλή και τριπλή.  Δεν μπορώ να βγάλω απ’ το μυαλό μου εκείνο το σπίτι «τόσο περίτεχνα φαγωμένο και λειψό τόπους-τόπους, ιχνογραφημένο, που έμοιαζε να το βαστούν αράχνες με τα υφάδια τους, γιγάντιες αράχνες με δοξάρια, για να μην κατρακυλήσει ολότελα, να  μην διαλυθεί». Υπάρχουν άγνωρες δυνάμεις που κρατάνε όρθια τα κατά τ’ άλλα ερείπια, τα γυμνά από ανθρώπινες ζωές σπίτια και γενικά κι άλλες παντέρημες  κατασκευές. Το αταξινόμητο πρέπει πάντα να περιγράφεται ως ρητό για να καταδείξεις την αδυναμία σου να το προσεγγίσεις και η καταφυγή σε ακροβατικές επινοητικότητες -προκειμένου να το κάνεις προσβάσιμο- είναι το τεκμήριο της μεγάλης πελαγοδρομίας μας. Ομογάλακτος αδερφός της Ζυράννας, οιστρήλατος πάντα απ’ τα ίδια με τα δικά της σκοτάδια, αποφάσισα για αυτό το άλμπουμ να φωτογραφίσω σαν κατεξοχήν στοιχειωμένο τούτο το νέο της βιβλίο. Ένα βιβλίο που διάβασα στις χριστουγεννιάτικες διακοπές μου στην Κω και καταλήφθηκα αμέσως απ’ τα «δαιμόνια» του.