Τραύμα.

Τις είχα κοιτάξει και πριν. Μητέρα και κόρη. Η ομορφιά πονάει  κάποιους ανθρώπους. Το γέλιο επίσης. Όλα τα γλυκά πράγματα που δεν είχαμε ποτέ πονάνε όταν τ’ αντικρύζουμε. Σ’ αυτό το σχήμα δεν θυμάμαι πότε στάθηκα για τελευταία φορά μαζί με την μητέρα. Με τον πατέρα μου ποτέ. Ο πατέρας  μου δεν μας αγκάλιαζε. Αυτά μάλλον ήταν στην ηθική του φερσίματα για τους ομοφυλόφιλους. Ούτε με τον αδερφό μου αγκαλιαστήκαμε ποτέ. Μόνο να τσακωνόμαστε θυμάμαι. Το Μοναστηράκι είναι και φίλος και πληγή για μένα. Στο Μοναστηράκι το καλοκαίρι είναι πιο πολύ γιορτή. Και όταν οι άνθρωποι αγκαλιάζονται και γιορτάζουν, μέσα σε μια τέτοια φωτογραφία όπως αυτή εδώ, εγώ αποκτώ άλλο ένα τραύμα.