Κωνσταντίνος Αργυρός.

Τραγούδαγαν εκεί πέρα Αργυρό και Παντελίδη και Οικονομόπουλο. Ωραίες φωνές και μια ακαταμάχητη συστολή που έβγαζε μοναδικά ραγίσματα στις χροιές τους. Προηγουμένως ήταν και μια μαύρη γυναίκα και τραγουδούσε ξένα τραγούδια. Κάτι σχεδόν μινύριζαν αλλά μ’ έπιασε στ’ αυτί και ταυτίστηκα με την συγκίνηση του ερμηνευτή. Μια μουσική και οι στίχοι της  που όταν τα άκουσα σταμάτησα γιατί ήταν η ακτινογραφία της διάθεσης μου εκείνης της στιγμής. Μου μιλούσε το τραγούδι κατά το πέρασμά μου μπροστά απ’ του δυο νέους μουσικούς, και επούλωνε μια όμοια με τα λόγια του τραγουδιού αφήγηση που άκουγα απ’ το μυαλό μου με την εσωτερική μου ακοή. Γι’ αυτό στάθηκα. Ήταν ένα απ’ τα πολλά πένθιμα εμβατήριά μου αυτές οι φωνές των νέων.