Το 1ο νεκροταφείο της Κω.

Είχα γράψει και σε προηγούμενο άλμπουμ για την επίσκεψη μου στο παλιό νεκροταφείο της Κω, το πιο πυκνοκατοικημένο απ’ το νέο. Εκεί στα μνήματα είναι το μεγάλο στοίχειωμα. Ο πενθηφορών ευλαβικά πλησιάζει και με το βλέμμα του σπαρακτική θυσία στον κεκοιμημένο, τον ανασταίνει μέσα του και ολοκληρωτικά. Αυτή είναι η τύχη της εντελώς παρούσας απουσίας, όλες οι ψυχές κατά καιρούς στριφογυρίζουν πάνω απ’ τους τάφους των σωμάτων τους. Κι όποιος γνωστός κοντοσταθεί στους τόπους των νεκρών τους (των ψυχών), τους δίνει για όσο διαρκεί ετούτη η προσήλωση ζωή όση και αυτό το κράτημα του ζώντος άνωθεν του  τάφου. Είχα γράψει ότι καλός και κακός δεν υπάρχει στο νεκροταφείο. Οι υπάρξεις που ανασυνθέτουμε μας έχουν στοιχειώσει αμετάκλητα και το πλέριο ζωντάνεμα τους δεν διακυβεύεται στα νεκροταφεία. Είναι αναμφίλεκτο πως θα θυμηθούμε τον άνθρωπο μας σαν να είμαστε θεοί. Πόσο καλός ήταν, πόσο δεν έφταιγε για τίποτα, πόσο ότι γεννήθηκε σ’ ένα κόσμο που προϋπήρχε αυτού και πόσο καταλυτικά υπερτερούσαν οι πιθανότητες για ν’ αυγατίσει τα συμβάντα της η σκοτεινή πλευρά του.