Μνημόσυνο Ντέιβιντ Λιντς.

Δεν του μίλησα. Ήταν παράξενα όμορφος. Τόν φωτογράφισαν κι άλλοι δύο φωτογράφοι, Ιταλοί ήταν.  Καμάρωνε μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς τους. Από σεβασμό στο αδιατάρακτο ήρεμο βλέμμα του δεν τού μίλησα. Μπορεί να είναι κάποιος σουρεαλιστής ποιητής. Όταν πέθανε ο Ντέιβιντ Λιντς βρήκα στα μάτια  του εικονιζόμενού μου  το ίδιο ονειρώδες στοιχείο με αυτό που έβλεπα  στα μάτια στις φωτογραφίες του λατρεμένου σκηνοθέτη.  Την επόμενη φορά στην πλατεία θα μιλήσω στον άνθρωπό μου. Μπορεί να μου πει πράγματα για να ελπίζουν και να ξεκουράζονται σ’ αυτά όλοι οι καταραμένοι που εκδιώχθηκαν απ’ τον σύγχρονο κόσμο στην επικρατέστερη μορφή του.