Εκκλησία σε αλσύλλιο.

Φωτογράφισα και εκκλησίες από πρωτοχριστιανικές μέχρι του 15^ου   και 17^ου  αιώνα μ.Χ. Εκκλησίες που παίξαμε στα άλση τους παιδιά και κλονισμένοι τις αφήναμε απείραχτες γιατί ξέραμε από τότε πως οι εικόνες τους κουρταλούν με βιάση πάνω στους τοίχους τους. Η επιστροφή σ’ αυτές για την απαθανάτιση τους ήταν μια επιστροφή στην παιδική ηλικία. Η παιδική μας ηλικία μας περιμένει αμετακίνητη χρονικά εκεί που συναντήσαμε τα πρώτα ανερμήνευτα φαινόμενα αυτού του κόσμου. Το ανερμήνευτο παραμένει ανερμήνευτο και όταν το θωράς τούτο γίνεται πάντα με την παιδική σου ψυχή.  Λέω πως τούτες οι εκκλησίες λειτουργούν κάθε που κανείς δεν είναι εκεί για να γίνει μάρτυρας και ακούσει  τους υποτονθορυσμούς των σφαγμένων πρώτων μαρτύρων της εποχής της Ρωμαϊκής  αυτοκρατορίας. Είναι τόσο τρομακτικές στην όψη. Με κάτι τρύπες -μιλώ για τις πρωτοχριστιανικές- που σε απωθούν να κοιτάξεις παραμέσα. Εκεί που τα καντήλια ανάβουν ακόμη, που οι φλόγες των κεριών στα κηροπήγια περιδινούνται μες σε ολόκληρους τους σωζόμενους χώρους.   Ποιός τολμά να  δει το καθαρτήριο πυρ, να συναινέσει στην ακαΐα και ακόμη βαθύτερα στην αμαρτωλή του φύση; Ο Χριστιανισμός είναι το αντίπαλον δέος στην απληστία και σαν τέτοιος είναι μια καλή ασκητική για να γίνεις ολιγαρκής.