μάτριξ.

Πολυπληθείς κουλτούρες στον αστικό ιστό της Αθήνας, με άλλες παραδόσεις και παραδοσιακές φορεσιές. Με άλλα  ντυσίματα και υφάσματα και καλλωπισμό. Σαν εποχές που έχουν λήξει να αναδύονται μέσα απ’ τον μπερδεμένο  κουρνιαχτό της πόλης και της πλατείας. Λες και πολλά σύμπαντα , ένα για κάθε  εποχή στην ανθρώπινη ιστορία, τέμνονται μεταξύ τους και φέρνουν όλες τις κοινωνίες στο παροντικό προσκήνιο. Κι εμείς ταξιδεύουμε μέσα σ’ αυτά τα σύμπαντα. Δεν βρισκόμαστε πάντα εντός του γραμμικού χρόνου. Ειδικά οι καλλιτέχνες φτιάχνουν διαύλους διαρκούς επικοινωνίας με το περασμένο αλλά και το μελλοντικό. Ό,τι υπάρχει διαθέσιμο στις σκέψεις μας , στην φαντασία μας, στα οράματα και τους εφιάλτες μας είναι όλα στοιχεία της πραγματικότητας. Κυρίως μπερδευόμαστε στις βόλτες μας προς το παρελθόν, γιατί αυτό έχει ήδη συμβεί, το γνωρίζουμε απ’ την ιστορία, και τις τέχνες και μπορούμε πιο εύκολα να το ξαναστήσουμε. Αν θα ήθελα να έχω γράψει κάτι θα ήταν ο μύθος της αιώνιας επιστροφής (Νίτσε).