μοντέλο.

Πολλές φορές οι εκλεκτοί μας της  υποκειμενικής ομορφιάς είναι άνθρωποι που περισσότερο τους πλάθουμε παρά είναι η αντικρινή εικόνα μας. Ο άνθρωπος δεν βλέπει το περιβάλλον του. Ο άνθρωπος  κοιτά το περιβάλλον πάντα μέσα απ’ το δικό του αξεδιάλυτο πλέγμα αισθητικής, όρασης, νόησης και ηθικής. Αυτές οι τρεις δυνάμεις μπλέκονται ταυτόχρονα στην εκάστοτε θέα μας. Απλά, όπως ο νέος της φωτογραφίας μου, είναι κάποιες μορφές που κάμπτουν τον υποκειμενισμό και εισέρχονται και στον αυστηρά προσωπικό θαυμασμό μας αλλά και στον συλλογικό κανόνα με θαυμαστές υπάρξεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα να μιλάμε στον άλλο μόνο μέσα απ’ την δική μας οπτική για τα πράγματα, φαινόμενα και αόρατα. Μια τέτοια εξέλιξη είναι δηλωτική της ασέβειας μεταξύ των μερών ενός διαλόγου.