νεύμα 7.

Είναι και αυτοί οι άλλοι που στέκονται σαν ακρόπρωρα σ’ αυτά τα  περίεργα ξύλινα καθίσματα καράβια στην πλατεία. Σκορπάνε τις ματιές τους θαρρείς σε ανείδωτους ορίζοντες. Σαν μαγεμένοι από κάποιο  ξεμακρυσμένο νεύμα απ’ το υπερπέραν.  Αλήθεια τί βλέπουν όλοι αυτοί σαν ξελογιασμένοι της θέας του; Μου έχει τύχει και μένα στο Μοναστηράκι να στέκομαι όρθιος πάνω σ’ αυτά τα τεχνητά επίπεδα και να ελέγχω σαν βασιλιάς όσους ζουν κάτωθεν του βλέμματος μου.  Αυτές οι θελκτικές θέσεις είναι θέσεις που καθιστούν παντεπόπτη   τον θεατή.  Πρέπει να υπάρχει κάτι, κάτι αδιόρατο και ανήκουστο και αδιήγητο, κάτι που μας ελκύει να καθίσουμε ή να σταθούμε σ’ αυτές. Είναι κι αυτές οι θέσεις λοιπόν ένα αστικό μυστήριο ετούτου του ομφαλού του κόσμου.