Στο φόντο.

Το θέμα της φωτογραφίας είναι στο φόντο. Είναι αυτές οι δυο γυναίκες που ανταμώνουν πιθανόν μετά από πολλές μέρες, μήνες ή και χρόνια. Πασίδηλη η χαρά τρέχουν η μία προς την άλλη να αγκαλιαστούν κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα της εκκλησίας στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Δεν ξέρω τελικά αν τούτος ο ναός είναι ένα κατράμι ή κάτι φωτεινό. Ίσως να αντανακλά τις λάμψεις απ’ τα διαμειφθέντα μπροστά του. Ή τους ίσκιους. Ίσως να είναι κάτοπτρο. Έτσι όπως πάνε οι συνειρμοί μου, θα ήθελα κι εγώ κάτω απ’ το χνώτο της Παναγίας Παντάνασσας να βρεθώ με φίλη απ’ την Θεσσαλονίκη που  έτσι κι αλλιώς -λόγω απόστασης- την βλέπω σπάνια.  Μινώα μου γλυκιά, που ήσουν η πρώτη φωτιά που γνώρισα στα μακρινά μας δεκαοχτώ και είσαι ακατάσβεστη από τότε και για πάντα, απλά να ξέρεις πως μου λείπουν τα μάτια σου την ώρα που με κοιτάνε μέσα απ’ τον κυκεώνα στο μυαλό σου.