η πιο όμορφη γιαγιά της πλατείας.

Που πάει και ανθίζει η ομορφιά και η πολυχρωμία; Αναθαρρώ μέσα στις σκοτοδίνες μου γίνομαι τηλαυγής όταν βλέπω ελπίδα στα πιο ανέλπιστα πρόσωπα. Πώς γίνεται και ανθίζει μαγεία στις στενοχώριες και πως λάμπουν χρώματα και βασιλικοί λουλούδια; Και ίσως κάποιος έρωτας. Το Μοναστηράκι έχεις τις δικές του μορφές, έχει τα πρόσωπά των δικών του ανθρώπων, Οι επώνυμοι δεν θα φτάσουν ποτέ σε ομορφιά  αυτούς τους μοναδικά ωραίους της πλατείας   Γιατί αυτό το αγλαό σκοτάδι τους, γιατί αυτό το σπαρακτικό τους φεγγοβόλημα νικάει πάντα και απαθανατίζεται -καθίσταται αθάνατο- σε γραμμές και εικόνες πιο πολύ και απ’ την αθανασία της δόξας των  φλύαρων κοσμικών.