μπλούζες.

Ήταν απέραντη μιζέρια μέσα μου και μοιραία έβλεπα το πλήθος άσχημο σαν τον όχλο. Ο φίλος μου ο Λωτρεαμόν τα είχε πει κάποτε πως οι άνθρωποι είμαστε άσχημοι και τα χαμόγελα μας τερατώδη. Υπάρχουν λίγοι συγγραφείς που δίνουν την πραγματικότητα με το σκοτεινό της εύρος. Εκείνη την μολυβένια μέρα σκεφτόμουν πως οι καλλιτέχνες  παρηγορούμε για να μπορέσουμε να χωρέσουμε  όλοι στην ζωή. Αλλιώς τίποτα δεν αντέχεται. Η ανθρωπινότητα είναι πιο πολύ συνυφασμένη και γράφω πως εκείνη την μέρα ήταν και  εντελώς σύμφυτη με την κακία και την ρύπανση. Εκείνη την μέρα μέσα μου και έξω μου ήταν τόση ασχήμια που γινόταν αηδία. Ευτυχώς ξεχάστηκα στις στάμπες από κάτι μπλούζες. Η μία μ’ ένα πλανήτη και η άλλη μ’ ένα δάσος.