θέατρο ομορφιάς.

Σαν μοντέλα σε τελετής  λήξης κάποιου fashion show. Να σας πω την αλήθεια αυτή η παρέα ήταν η απόλυτη επαλήθευση πως η  μόδα είναι τέχνη. Όταν είδα τους  νέους της φωτογραφίας να περνάνε από μπροστά μου ήταν σαν να έβλεπα κάποιους φυγάδες απ’ την ψηφιακή πραγματικότητα αλλά και απ’ την έσω μου πραγματικότητα. Εμένα που η φωτοταξία μου είναι αντίστροφη απ’ το φως και που το σκοτάδι έχει γίνει δεύτερη φύση μου και η νύχτα του και τ’ άστρα του και όλα του νυχτερινού ουρανού τα φαινόμενο αυτό το διαχυτικό φως της μοντέρνας παρέας ήταν μια ζωτική ανάπαυλα, ένα αισθητικό σκίρτημα, μια εξαιρετικά βραχεία κλεψιγαμία-παιχνίδισμα της αιώνιας νυχτιάς μέσα μου με την φεγγοβόλα και πολύχρωμη ημέρα της εικόνας της (παρέας).