drag show.

Δεν ξέρω αλλά αυτή η τούφα στο μάτι κάτι μου θύμισε και μου φανέρωσε πόσο βιτσιόζικες είναι οι συνάψεις που κάνει το υποσυνείδητο με το συνειδητό μας. Μου ήρθε στο μυαλό μια drag queen που  είχα δει σ’ ένα talent show της Αμερικής. Από πόσα βαθιά αρχίζει κάτι, πόσες μεταλλάξεις δημιουργεί και πόσες παρενδυσίες μέχρι να βγει στην  έμπρακτη ζωή; Ποιοι μύχιοι πόθοι αναρριπίζουν ξεχασμένες σαν σε λήθη καλοσύνες; Τότε που βλέπεις τον εαυτό σου σαν να μην είναι η δική σου ύπαρξη αλλά μένεις ενεός και σαν εκτός εντός του, σαν να παρατηρείς ένα πράγμα με θαυμασμό την ζωή σου. Έτσι μου συμβαίνει κι εμένα κάποιες φορές λίγες και με κατακλύζει αγάπη και αγαπάω όλο τον κόσμο. Αλλά και κάποιες ανεπιθύμητες και ευτυχώς σπάνιες στιγμές δαγκώνω σαν την σφήκα και σαν να μην ξέρω πως ήμουν μάγμα στα μπουντρούμια μου, ξερνάω λάβα στους συνανθρώπους μου.   Έχω ξαναγράψει για τους ανθρώπους που μας φαίνονται οικείοι -όπως αυτός στην φωτογραφία- και είναι από λησμονημένες συναντήσεις κάθε είδους με κάποιους παρόμοιους τους στο αιώνιο βάθος του παρελθόντος μας και του υποσυνειδήτου μας.  Το υποσυνείδητο  φλέγεται ή κελαρύζει κι εμείς δεν ξέρουμε ότι καίει ή δροσίζει αντιστοίχως το συνειδητό μας.