καπέλο.

Όλα αυτά τα  παρατημένα στην τύχη τους αντικείμενα απ’ τον πολιτισμό των ανθρώπων.  Τότε που είχα δει μια εικόνα της Αγίας Φεβρωνίας τοποθετημένη επιμελώς στο πιο άκυρο σημείο της πλατείας. Μια άλλη φορά που είχα βρει ένα πεταμένο παλιό σακάκι που στην θέση του κεφαλιού είχε ένα δάφνινο στεφάνι. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αστυμαγία. Αν τοποθετούνται σκοπίμως εκεί που τα εντοπίζω για να εξυπηρετήσουν απόκρυφους στόχους για διαχείριση των ενεργειακών τόπων της Αθήνας. Όμως κάτι παράξενο υπάρχει κάποια χορογραφία από εμφανίσεις αντικειμένων συμβόλων που μοιάζει από κάποιο συλλογικό ασυνείδητο να έχει σκηνοθετηθεί. Άγνωροι βέβαια οι σκοποί για όλα αυτά τα εγκαταλελειμμένα πράγματα. Οι φωτογράφοι κάτι νιώθουν, πως η φωτογράφιση αυτής της σουρεαλιστικής διακόσμησης μιας πόλης έχει μια εντελέχεια που ο άνθρωπος αδυνατεί ν’ αναγνωρίσει με την περιορισμένη του αντίληψη.