σιωπή.

Στιγμές βουβές. Το μολύβι της γυναίκας της φωτογραφίας  ζωγράφιζε ανεπαίσθητα το γνωστό τζαμί στην πλατεία Μοναστηρακίου. Έκοψα και μεγέθυνα την φωτογραφία για να μπορεί ο άνθρωπος να βλέπει την τέχνη μέσα στην τέχνη. Βουβές τέχνες η συγγραφή και η φωτογραφία αλλά και η ζωγραφική. Όμως απολαμβάνεις τα έργα τους σύγκορμος και με ακονισμένες και σε συναγερμό όλες τις αισθήσεις σου. Γιατί τελικά την Κραυγή του Μουνκ την ακούμε,  τα  Ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ τα ακουμπάμε και γευόμαστε τα σταφύλια στον Διόνυσο του Καραβάτζιο. Αλλά και πιο κοντά μου, ακούω το γλίστρημα του σαλιγκαριού στον τοίχο του σπιτιού μου στην Κω, γεύομαι την αλμύρα των δακρύων απ’ τις κηδείες των αγαπημένων μου και θυμάμαι ότι γευόμουν τα πέη των αντρών εκεί στην εφηβεία  μου όταν τά έγλειφα σε εικόνες αγαλμάτων από θεούς στην ελληνική μυθολογία του Ρίσπεν.