μόντελινγκ.

Είναι πολλοί οι νέοι που στρέφονται προς τις τέχνες. Είναι η πιο δημιουργική νέα γενιά που είχαμε ποτέ στην Ελλάδα. Γράφουν στίχους ,  μουσικές, λογοτεχνικά κείμενα, σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Ασχολούνται  με την υποκριτική και το μόντελινγκ.

Και είναι και η γενιά με τους πιο ωραίους νέους. Φεύγει όλη αυτή η ματσίλα του παραδοσιακού Έλληνα και με την ενηλικίωση τα πρόσωπα σφραγίζει μια πατίνα  φτιαγμένη απ’ τις ευγενέστερες προθέσεις. Μ’ αρέσει αυτή η νέα ομορφιά. Αν και πιστεύω πως όταν συναντούσες την πιο ευγενική ομορφιά των παλαιότερων γενιών, έμενες απλά ενεός. Αυτή η και στο παρελθόν σπάνια ελληνική συγκλονιστική μορφή χάνεται ανεπιστρεπτί. Και δεν θα ξανάρθει παρά μόνο όταν ο  Έλληνας ορθώσει πάλι ανάστημα και θωριά και στηλώσει τα μάτια του και πάλι προς τους ουρανούς και προς το πιο ιερό κομμάτι της ιστορίας του. Δεν υπάρχει καμιά επινόηση ανθρώπινη ευφυέστερη απ’ την ελληνική γλώσσα. Μια γλώσσα που τραγούδησε ολόκληρο το φάσμα της ζωής και εξακολουθεί να το κάνει. Η ελληνική γλώσσα νοηματοδοτεί ακόμη τον κόσμο και αφήνει μόνο ίχνη σκιρτήματα συγκίνησης. Να μην αυτομολήσει ποτέ κανείς σε ξένη γλώσσα. Η ομορφιά υποχωρεί στους ήχους των βαρβάρων.