Ουρά στο συσσίτιο .

Αυτός τώρα ήταν εκεί μπροστά. Περίμενε να έρθει η σειρά του να πάρει την μερίδα του φαγητού του απ’ το συσσίτιο που γίνεται κάθε Τρίτη στην πλατεία Μοναστηρακίου. Ποτέ δεν φωτογραφίζω ανθρώπους απ’ το συσσίτιο αλλά η μορφή του ήταν κατωφερής και μαζί αγέρωχη. Δεν υπάρχει απώλεια καμιάς αξιοπρέπειας στους ανθρώπους του δρόμου. Εμένα μου έμαθαν να σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας και κανένα  στερεοτυπικό τσουβάλιασμα ανθρώπων από συγκεκριμένους χώρους. Ο κάθε άνθρωπος που μπαίνει στην ζωή μας είναι καινοφανής και πρέπει να προσεγγίζεται σαν μοναδική υποκειμενικότητα και ασύγκριτη με τις άλλες. Τα στερεότυπα ακμάζουν σε καχύποπτες ψυχές που διακρίνουν τον έναν άνθρωπο απ’ τον άλλο με έωλες υποθέσεις.   Εγώ ξεκουράστηκα στις ρυτίδες του  φωτογραφισμένου από μένα άντρα. Αυτές οι ρυτίδες είναι γραμμές που εξιστορούν συμβάντα οδύνης στον εικονιζόμενο της φωτογραφίας μου. Και είναι απ’ τα βάθη τους που αναβλύζει αγάπη.