περιστέρια.

Τα παιδιά στην πλατεία συντροφιά των περιστεριών. Φαγητό και από δίπλα οι μητέρες τους να βιντεοσκοπούν με τα κινητά τους τίς στιγμές.  Έχω δει παιδιά να παίζου κυνηγητό με τα περιστέρια την ώρα που τα οικόσιτα πτηνά διασχίζουν τον αέρα. Θυμήθηκα εκείνο το περιστέρι που μπήκε μέσα στο σαλόνι μου και  την αγωνία μου να το απελευθερώσω πριν χτυπηθεί άσχημα επάνω στην τζαμόπορτα που δεν ήταν σε θέση να δει.  Όταν συνέβη αυτό θεώρησα πως ήρθε το πλήρωμά του χρόνου για να βγω στην ζωή σαν ο απολύτως εκλεκτός της. Τις χρειάζομαι αυτές τις διαρροϊκές σκέψεις μου. Με ενδυναμώνουν, μου εμφυσούν ψυχή για να μοιράσω εκεί έξω. Θυμάμαι επίσης  τα μωρά περιστέρια στο μπαλκόνι μου  που προσπαθούσα να τα σώσω απ’ τις βροχές. Η φωτογράφιση είναι η δέηση μου προς τον κόσμο να αγαπήσει και να ευλογήσει την λαβωμένη ψυχή μου. Φωτογραφίζω κυρίως την πιο φωτεινή και ευαίσθητη μου όψη. Τέχνη σημαίνει μερικές φορές ανάγκη να καλύψεις τις συναισθηματικές ελλείψεις σου. Και δεν είμαστε λίγοι οι καλλιτέχνες που μη έχοντας τίποτα απ’ τους οικείους τους, ψάχνουν να βρουν χάδια ανάμεσα στους ξένους.