μάσκες.

 Φοράμε όλοι μάσκες, ποτέ δεν είμαστε αληθινοί, οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε όμορφοι. Και το ξέρουμε.  Βαθιά στο υποσυνείδητό μας δονείται η καταχωνιασμένη αλήθεια και  επίγνωση πως είμαστε άσχημα δημιουργήματα. Για ν’ αντέξουμε τον εαυτό μας υψηλές επιδόσεις- φρενήρης τραγέλαφος καρναβαλικών καμωμάτων  ότι είμαστε αξιοπρεπείς, δυνατοί, σπουδαίοι. Η αυταπάτη ότι φορώντας μάσκα είμαστε πιο κοντά ο ένας προς τον άλλο. Ή και πιο μακριά. Εξαρτάται απ’ τις ποιότητες τής μάσκας μας. Αλλά δεν ξέρουμε πως οι μάσκες μας είναι τρομακτικά και αποκρουστικά αηδιαστικά μορμολύκεια που μας κάνουν  να μισούμε τους άλλους μασκοφόρους. Η φωτοταξία του ανθρώπου είναι αντίστροφη απ’ του ηλιοτρόπιου. Ο άνθρωπος αρέσκεται στο σκοτάδι. Αναγνωρίζει σ’ αυτό την καταγωγή του και την μοίρα του. Οι ελάχιστοι αμασκάρευτοι δεν ζουν πολύ. Τους κλέβουν, τους καταστρέφουν, τους λιντσάρουν, τους σταυρώνουν, τους λιθοβολούν και τους πυροβολούν.   Οι μάσκες δεν κρύβουν κάτι γιατί ακριβώς είναι μάσκες και εύκολα αναγνωρίζονται ως τέτοιες.