καύλα να υπάρχει.

 Ήταν κι αυτός μια επιθυμία. Δεν επιθυμώ τίποτα. Δεν αντιδρώ σε κανένα ερέθισμα. Νιώθω θάνατο στις κρίσεις πανικού που παθαίνω και καύλα μπροστά στα τσόλια. Μόνο αυτά τα δύο συναισθήματα. Κανένα άλλο. Τον θάνατο μάς τον δίνουν οι συγγενείς πρώτου βαθμού.  Μας αλώνουν , μας λαφυραγωγούν και είναι πάντα ο πρωτότοκος Κάιν που δολοφονεί τον Άβελ.   Η δολοφονία του χαρακτήρα μας είναι οικογενειακή υπόθεση. Η ελληνική οικογένεια είναι μόνο για να εξελιχθεί σε μια τράπεζα υλιστικών συμφερόντων. Και αυτό το προτάσσει η ορθοδοξία.  Θα σε διαλύσουν αν δεν συνεισφέρεις σ’ αυτή την τράπεζα. Σε θέλουν απολύτως συμμορφωμένο. Πρέπει να είμαστε όπως τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μας γιατί αυτή η τερατώδης ιδιοτέλεια για να είναι βιώσιμη πρέπει να γίνει με την συμμετοχή και την συνενοχή όλων.  Η σύμπνοια ακόμη και στην πιο αιματοβαμμένη  της εκδοχή δίνει το άλλοθι για όλα τα ανοσιουργήματα.  Θέλει θάνατο η χειραφέτηση.  Θα σε σκοτώσουν και θα ζεις μόνο βουβαμάρα. Και μόνο το σεξ θα σε ανασταίνει. Και οι κρίσεις πανικού θα σε απομυζούν. Βουβαμάρα, καύλα, θάνατος. Μπορεί να ζεις για την καύλα και να πεθαίνεις για το ψυχικό τραύμα της  θανάτωσής σου. Έως ο θάνατος να γίνει κραταιότερος απ’ την ηδονή καύλα και να φύγεις λυτρωμένος απ’ όσους σε κέρασαν τέλος και άγχος και  βουβαμάρα.