again γκόθικ.

M’ αρέσει το γκόθικ αρκεί να μην είναι συλλογικό. Κατανοώ ότι γουστάρουμε σκοτεινιά και λίγο νεκροφιλία-με την έννοια να φέρουμε πάνω μας σύμβολα νεκρών πολιτισμών της ανθρωπότητας.  Αλλά μ’ αρέσουν εξίσου και τα πιο φωτεινά πλάσματα. Όμως με το σκοτάδι ελάχιστοι συντάσσονται. Γιατί λέμε ότι γουστάρουμε την νύχτα όχι γιατί είναι άφωτη αλλά για τις κουλτούρες που αναπτύσσονται σ’ αυτήν. Μουσικές ωραίες, υποβλητικές ατμόσφαιρες, κατανυκτικά αναγνώσματα. Λάβκραφτ, Πόε, κεριά, μουσική Enigma. Υπάρχει ένα όριο σ’ αυτή την λυκοφιλία με το σκότος που αν το ξεπεράσεις αυτή γίνεται έρωτας θανάτου και τότε ή καταστρέφεις ή αυτοκαταστρέφεσαι.  Το είπε και Νίτσε, αν κοιτάξει για πολλή ώρα την άβυσσο, τότε και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.