απ' τα νιάτα μας.

Οι αναμνηστικές φωτογραφίες απ’ τα νιάτα μας και όντας πια μεγαλύτεροι από 40 χρονών τις βλέπουμε σαν να αντικρίζουμε νεκρές υπάρξεις. Γιατί η μέση ηλικία είναι η συνειδητοποίηση πως για όσα σηκώσαμε λάβαρα επανάστασης στα φοιτητικά μας χρόνια είναι πια όλα αυτά με τα οποία έχουμε συμβιβαστεί. Μπορεί να μην είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι , προσωπικά ξέρω πολύ λίγους που διατήρησαν το εφηβικό πνεύμα και στα χρόνια της ενήλικης ζωής τους. Η ζωή έχει κανόνες και γι’ αυτό θεωρώ πως οι περισσότεροι διανοούμενοι δεν μπορούν να ονοματιστούν σαν οραματιστές. Το όραμα τους είναι για πάντα στην σφαίρα των ιδεών. Οι διανοούμενοι δεν μπορεί να είναι τέτοιοι απ’ την στιγμή που το πεζοδρόμιο και οι κανόνες του τούς είναι άγνωστα. Οι νέοι στην φωτογραφία κάνουν κάτι που ίσως δεν το ξανακάνουν  ποτέ. Σχηματίζουν με τα σώματα τους μια μεγάλη αγκαλιά αλλά αυτή δεν θα αντέξει πολύ. Η επιβίωση είναι ατομικό κέρδος και τα χέρια που κρατάνε μπύρες και συγκρούονται χαρμόσυνα σύντομα θα στηρίζουν κατάκοπα από τις σκέψεις κεφάλια. Πλέον υπάρχουν κάποιοι που δεν περνάνε νιότη και είναι ανάπηροι να σκεφτούν κάτι πιο δυνατό απ’ την ιδιωτία και το συμφέρον τους.