Στην ερημιά με χάρι.

«Στην ερημιά με χάρι» για να δανειστώ μια φράση της Ζυράννας Ζατέλη. Κάπου εκεί την φαντάζομαι κι εκείνη.  Και το ελπίζω μάλιστα.   Η γυναίκα της φωτογραφίας ήταν ακίνητη μες στο σταματημένο της αναπηρικό καροτσάκι. Οι ματιές της μονάχα περιπλανιόντουσαν παντού. Και δεν είχε κόσμο ούτε μπροστά της ούτε πλάι ούτε πίσω της. Από σεβασμό των άλλων αφέθηκαν οι ορίζοντες της ανοιχτοί.  Αυτά που έχουν απομείνει και κάνουμε από ένστικτό είναι η μόνη καλοσύνη που έχουμε. Λειτουργούμε ως καλοί μόνο  από ένστικτο πια. Συνειδητά λειτουργούμε προς το συμφέρον μας. Εκτός κι αν είμαστε τίποτα άγιοι. Όταν συμβαίνει το καλό είναι μόνο από ένστικτο. Γιατί από ένστικτο δρας ανεπίγνωστα  και αφιλτράριστα. Όταν μπλέκεται η βούληση χάνονται όλα. Ή κερδίζονται.  Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι σπουδαίοι οραματιστές ανάμεσα μας. Αλλά αυτούς διαχρονικά τους δολοφονούν κι έπειτα αλλοιώνουν την ανάμνηση τους.