τρελός εφευρέτης.

Αυτός ο γέροντας πιο πολύ σαν ηχώ απ’ τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου για ψυχιάτρους τρελούς και γενικότερα γιατρούς και σατανάδες επιστήμονες. Όπως εκείνος στο Poor Things του Λάνθιμου. Μπόρεσε και με έσυρε απ’ την απόλυτη νταρκίλα στο μειδίαμα και τώρα που γράφω γελάω πολύ με την πρωτότυπη εμφάνισή του. Και ξανάρχομαι στις γνώριμες για όλους πια σκέψεις μου. Νιώθω πως έχει περάσει η εποχή που έδινε αυτές τις συγκλονιστικές ανάγλυφες ελληνικές μορφές. Αυτούς τους σαν από ζωγραφική του Ουίλιαμ Μλέικ βγαλμένους γέροντες. Ας πούμε κι ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης είναι μια τέτοια περίπτωση, για να δώσω ένα πιο γνωστό παράδειγμα μορφών που με συγκλονίζουν. Αυτός που φωτογράφιζα είχε μια χαρά, νομίζω θα αγαπάει την ζωή.  Όσοι ζούμε την αγαπάμε την ζωή. Αλλιώτικα θα την τελειώναμε. Νομίζω τελικά πως είναι και πάλι το ταξίδι πίσω στον χρόνο που πάντα είναι εξιδανικευτικό. Και η προσωπική μου γνώμη είναι πως εσφαλμένα είναι τέτοιο το ταξίδι. Απλώς οι δυσκολίες, οι κακίες , τα έντονα πολλά όμορφα και άσχημα πάθη σφράγιζαν τους ανθρώπους με μια μεγαλοπρέπεια.  Αυτή  η ψευδαίσθηση που αποπλανά γιατί την νιώθουμε σαν αλήθεια.