Τσιγάρο.

Κρατούσε τσιγάρο στο δεξί της χέρι. Αν μεγεθύνετε την φωτογραφία , θα του δείτε.  Στριφτό, χειροποίητο. Μπορεί και να μην είχε τα καπνικά χαρτάκια. Μπορεί να το έφτιαξε μ’ ένα πρόχειρο χαρτί.    Έξω ακριβώς απ’ το Μοναστηράκι. Την εκκλησία  της Παναγίας Παντάνασσας που απ’ τον μακρινό ένατο αιώνα μ.Χ. - σαν να μην πέρασε καθόλου ούτε  μια δεκαετία-   αφομοίωνε ολοκληρωτικά  τούτη την παλιά γυναίκα.  Γυναίκα και εκκλησία ήταν στο τέλειο κάδρο. Μοιάζει με ταξιδιωτική φωτογραφία αλλά όχι απ’ τα συμβατικά ταξίδια μέσα στον χώρο. Πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες της αναβίωσης του παρελθόντος και τότε είμαστε χρονοταξιδιώτες. Μπορεί και να την είδα μόνο εγώ οπότε να έκανα πράγματι αυτό το χρονικό ταξίδι. Τώρα να σας πω την αλήθεια τέτοια  συγκινητικά θεάματα έχω δει μόνο σε  βίντεο κλιπ των dead can dance.  Μπορεί και να μην ήταν τίποτα απ’ αυτά. Μπορεί να ήταν μια εντελώς μόνη. Να είχε γκρεμίσει τα τέρατα που την βύζαξαν εξαντλητικά. Και αυτή η μοναξιά μπορεί να είναι ό,τι έχει πλησιέστερο στην ιερή αταραξία που αποκόμισε απ’ το διαρκές γκρέμισμα. Ίσως να είχε μια λάθος ζωή με λάθος ανθρώπους αλλά εκεί σ’ αυτήν την ενατένιση της που απαθανάτισα είχαν διορθωθεί  όλα τα λάθη.